Zorgrede op Prinsjesdag 2025: de koers moet radicaal om

Elk jaar rond Prinsjesdag schrijft verzorgende IG Roy Korbijn zijn eigen Zorgrede. Hierin zet hij voor zichzelf op een rij wat komend jaar beter kan in de zorg en wat daarvoor nodig is. Dit jaar deelt hij zijn gedachten in deze speciale blog, gericht aan de leden van de Eerste en de Tweede Kamer.

Leden van de Staten-Generaal,

Vandaag sta ik hier niet alleen om cijfers te bespreken of beleid aan te kondigen, maar ook om te spreken over de ziel van onze samenleving. Want de ware maatstaf van een land is niet te vinden in economische groei of begrotingscijfers, maar in hoe wij zorgen voor wie het zelf niet meer kan.

Ik spreek namens de ouderen die na een leven vol arbeid afhankelijk zijn geworden van onze helpende handen. Ik spreek namens mensen met een beperking, die ondanks hun kracht en doorzettingsvermogen soms simpelweg niet zonder onze ondersteuning kunnen.

Hoe wij voor hen zorgen, zegt alles over wie wij zijn als samenleving.

De realiteit in de zorg is hard. In de ouderenzorg en gehandicaptenzorg werken professionals met passie en liefde, maar steeds vaker op het randje van wat nog menselijk is. Te weinig collega’s, te veel administratieve ballast, te veel nachtdiensten en te veel schuldgevoelens als je wéér niet de tijd hebt om iemand de aandacht te geven die hij verdient.

Ouderen wachten soms dagen op een douche. Mensen met een beperking zien telkens nieuwe gezichten, omdat personeel vertrekt. Mantelzorgers raken uitgeput, terwijl zij eigenlijk onze bondgenoten zouden moeten zijn. En de professionals die blijven, dragen een last die niemand lang kan volhouden.

Het kan zo niet langer.

Het komende jaar moet daarom het jaar worden waarin we de koers radicaal omgooien. Waarin we erkennen dat zorg geen sluitpost op de begroting is, maar een fundament onder ons land.

Leden van de Staten-Generaal,

De zorg staat onder ongekende druk.

Dagelijks zien wij zorgprofessionals die zich met hart en ziel inzetten, vaak tot het uiterste van hun kunnen. Zij werken dubbele diensten, missen tijd met hun gezinnen, en gaan toch door. Niet omdat het moet, maar omdat ze weten dat er iemand op hen rekent.

De grenzen van wat mensen kunnen geven, zijn bereikt. Zorgverleners verlaten het vak omdat ze worden opgeslokt door regels, registraties en een werkdruk die hen verstikt. Ouderen wachten te lang op zorg, mensen met een beperking krijgen niet de begeleiding die ze verdienen, en mantelzorgers raken uitgeput.

De zorg is geen kostenpost die telkens moet worden ingeperkt. De zorg is het kloppend hart van ons land. Elke euro die wij daarin investeren, betaalt zich terug in welzijn, in waardigheid en in menselijkheid.

Het komende jaar moet het jaar zijn waarin wij durven ontregelen en vereenvoudigen. Waarin wij het vertrouwen teruggeven aan de zorgprofessional. Waarin we stoppen met formulieren die niets toevoegen, en beginnen met luisteren naar de mensen die elke dag aan het bed staan.

Leden van de Staten-Generaal,

Het gaat niet om beleid op papier, maar om levens in onze handen. Om de hand die een bewoner vasthoudt in zijn laatste dagen.

Om de lach van iemand met een beperking die zich gezien voelt. Om de mantelzorger die eindelijk even kan ademen, wetend dat zijn geliefde in goede handen is.

Laat dit het jaar zijn waarin wij kiezen voor zorg met een menselijk gezicht. Voor een samenleving waarin niemand zich afvraagt of hij wel de zorg krijgt die hij nodig heeft, omdat die zorg er gewoon is.

Want als wij goed zorgen voor de meest kwetsbaren, dan zorgen wij voor onszelf.

Dank u wel.