Nep-diploma’s in de zorg: een klap in mijn gezicht

Op televisie zag ik van de week een uitzending van Nieuwsuur die mij als verzorgende IG diep heeft geraakt. De uitzending ging over zorgmedewerkers die aan het werk zijn met vervalste diploma’s en certificaten.

Hoelang dit al speelt, maakt mij verdrietig – en eerlijk gezegd ook boos. In mijn wereld – de ouderenzorg – is dat niet zomaar nieuws. Dat is een klap in het gezicht van alles waar wij voor staan.

Ik werk al jaren in de zorg. Met hart en ziel. En ik weet: je mag fouten maken, je mag leren, je mag groeien. Maar er zijn dingen ding waar we geen compromissen over kunnen sluiten: Veiligheid. Deskundigheid. Eerlijkheid.

Het idee dat er mensen rondlopen in onze sector die hun ‘diploma’ gekocht hebben, maakt me verdrietig én kwaad. Deze mensen verzorgen ónze ouderen. En ook andere zorgvragers in onze samenleving. Ze dienen medicatie toe. Ze wassen mensen die zich volledig aan zorgpersoneel overgeven. Dat doe je niet als je er niet klaar voor bent.

Schrijnende voorbeelden

In de uitzending van Nieuwsuur zag ik schrijnende voorbeelden: onveilige zorg, verkeerd medicatiegebruik, schade bij cliënten. Dit blijft door mijn hoofd spoken. Want dit zijn niet alleen incidenten. Dit is een signaal. Een alarmbel die al lang had moeten rinkelen.

We zeggen vaak: de zorg is mensenwerk. Maar de manier waarop de sector de afgelopen jaren is ingericht, vertelt een ander verhaal. De druk om snel mensen te vinden is enorm. We werken met bureaus, invallers, freelancers… En in de haast wordt soms niet goed genoeg gecontroleerd wie we eigenlijk binnenhalen. Want de productie moet doorgaan. Het gat in het rooster moet dicht. En dus schuift er iemand aan met een keurig diploma, die op papier voldoet maar in de praktijk misschien niet eens weet hoe je iemand verantwoord uit bed helpt.

Nooit inleveren op veiligheid

Ik begrijp de druk. Ik voel die elke dag. Maar ik geloof ook dat we nooit, nooit mogen inleveren op veiligheid. Want het zijn ónze cliënten die de gevolgen dragen – en daarmee ook het vertrouwen dat mensen in ons werk hebben.

Ik denk aan een van de bewoners die me laatst met haar kwetsbare, warme handen vastpakte en zei: “Ik ben zo blij dat jij er bent.” Dat raakt me. Want zij moet op mij kunnen bouwen. Op míjn diploma. Op mijn toewijding. En eerlijk gezegd: ook op die van mijn collega’s. 

De uitzending van Nieuwsuur voelt voor mij als een wake-upcall. Marktwerking in de zorg heeft nooit geholpen. En straks bij de Tweede Kamerverkiezingen stem ik op de partij die voor de zorg staat.

We zorgen met ons hart. Daarbij moet alles daaromheen - zoals het diploma - ook echt kloppen. Geen papieren poppenkast. Maar échte zorg, door échte mensen.