Jorn reageert op Jort: 'Tijd dat de zorg op de eerste plaats komt'

"Dan moeten ze geen verpleegster worden, maar dan moeten ze de dokter worden." Dat waren de letterlijke woorden van Jort Kelder in de talkshow Goedenavond Nederland eerder deze week. Achteloos uitgesproken, tussen de regels door, maar veelzeggend. Zijn opmerking legt bloot hoe diep de minachting zit voor verpleegkundigen. Voor mensen zoals ik dus. 

Ik werk fulltime als verpleegkundige op een High & Intensive Care. Niet als tussenstap naar een andere carrière, niet omdat ik geen andere opties had of eigenlijk dokter wilde worden, maar omdat ik geloof in dit vak.

Verpleegkundigen zijn de mensen die blijven wanneer anderen wegkijken. We zijn er bij het eerste verdriet, suïcidaliteit en bij een psychose. We signaleren wat niet uitgesproken wordt, handelen in crisissituaties, schakelen met artsen en houden de zorg draaiend – dag én nacht. En dat doen we met steeds minder collega’s, onder steeds grotere druk, voor een loon dat allang niet meer in verhouding staat tot de verantwoordelijkheid die we dragen.

We vangen agressie op, begeleiden stervenden, beschermen mensen tegen zichzelf en tegen systemen die hen niet meer zien. Ons werk vraagt om kennis, klinische scherpte, moreel kompas, snelle inschattingen, geduld, daadkracht en de vaardigheid om te blijven staan in het oog van de storm – allemaal tegelijk.

En toch moeten we keer op keer aan mensen als Jort Kelder uitleggen waarom dit vak ertoe doet.

Een verpleegkundige moet geen dokter hoeven worden om een vliegticket te kunnen kopen. Hij moet gewoon genoeg verdienen in zijn eigen vak. Punt. Met die ene zin veegt Kelder een heel beroep van tafel. Alsof verpleegkundigen mislukte artsen zijn. Alsof dit vak pas waarde krijgt als het meer oplevert. Maar de realiteit is: de zorg draait op mensen als ik. Op verpleegkundigen die er zijn, altijd.

En het wrange is: we doen het nog steeds. Ondanks alles. Ondanks de slechte beloning, de structurele onderwaardering, de burn-outs, de uitstroom.

We doen het omdat we weten hoe hard we nodig zijn. Maar dat betekent niet dat we dit moeten blijven slikken. Jort Kelder is geen uitzondering. Hij is de stem van een elite die nooit een nacht op een crisisafdeling werkte, onze zorg wel ontvangt en tóch meent te mogen oordelen over wat onze arbeid waard is.

De verkiezingen komen eraan. En het is tijd dat de zorg eindelijk op de eerste plaats komt. Niet in verkiezingsretoriek, maar in echte keuzes. Kies voor partijen die investeren in mensen, niet alleen in systemen. Die de zorg niet als kostenpost zien, maar als moreel fundament van onze samenleving.

En collega’s: laat je horen. Schrijf. Spreek. Demonstreer. Stem. Zolang mensen als Jort Kelder ons werk reduceren tot een mislukt carrièredoel, kunnen wij niet langer zwijgen. En ondanks mijn scherpe toon, kan ik Jort geruststellen: mocht hij ooit zorg nodig hebben, dan staan wij als verpleegkundigen – vliegticket of niet – gewoon voor hem klaar.