Een karretje drank voor de bewoners

Samen met een collega, met wie ik al ruim 27 jaar werk, zit ik op een terrasje te genieten van een high tea. We halen herinneringen op aan al die jaren in de zorg.

We denken terug aan de tijd dat we tijdens de avonddienst met een karretje drank langs de bewoners gingen. Dat is inmiddels zo’n twintig jaar geleden. Op dat karretje stond dan één biertje voor de bewoner met Korsakov, een fles sherry voor de dame met dementie en een fles jenever voor de bewoner die simpelweg heel veel dronk. Natuurlijk altijd in overleg met de bewoner zelf en diens familie. We grapten toen weleens dat bewoners met alcoholproblemen altijd bij ons op de afdeling kwamen wonen.

Later hadden we een bewoner die dagelijks zo dronken was dat hij regelmatig uit zijn rolstoel viel, soms viel hij zelfs met rolstoel en al. De alcoholgeur kwam je al van een afstand tegemoet. Hij haalde zelf zijn drank, wij hadden daar geen enkele invloed op. Ook liet hij zich niets zeggen. Als je hem aansprak, kon hij vreselijk boos worden.

Op een dag kreeg ik een telefoontje, hij zat stomdronken in het café en was niet meer in staat om naar huis te komen. Van mijn toenmalige manager kreeg ik de opdracht hem op te halen, met mijn eigen auto. Hij had geen contact meer met zijn kinderen, dus hen bellen had geen zin. En ik, zo bleu als ik toen was, deed dat gewoon. Ik laadde de rolstoel achterin en reed met hem naast me terug, ondertussen hopend dat hij niet zou overgeven of zo incontinent zou zijn dat mijn autostoel nat zou worden. Gelukkig gebeurde dat niet. Maar nu, jaren later, denk ik alleen maar, waarom heb ik dat toen gedaan? Nu zou ik zeggen "bel maar een taxi, of haal hem zelf op, ik doe het niet".

We kregen ook eens een jonge vrouw, begin vijftig, die alcoholiste was. Voordat ze bij ons kwam wonen, was er al afgesproken dat ze niet kon blijven als ze dronken zou worden Maar ja, ze kon het niet volhouden. Dagelijks lag ze beschonken op de grond, soms meerdere keren per dag. In haar ochtendjas, met in haar hand een brandende sigaret die ze krampachtig omhooghield. “Nee hoor, ik heb geen drank in huis. Je mag overal zoeken,” zei ze dan. En ja, we vonden flessen overal, in de kast, in de badkamer, in de gootsteen, zelfs in de stortbak van het toilet. Met kerst reed ze met haar scootmobiel zo de kerstboom in. Het was eigenlijk een komisch gezicht. Uiteindelijk heeft ze maar kort bij ons gewoond.

Je kunt op twee manieren kijken naar mensen met een alcoholprobleem. Je kunt je eraan ergeren en onbegrip voor voelen. Eerlijk? Dat heb ik vaak ook gehad. Maar je kunt ook denken dat je niet wéét wat iemand heeft meegemaakt waardoor hij of zij is gaan drinken. Alcoholverslaving is een ziekte. Vaak een chronische. En het heeft altijd een verhaal.

Terwijl mijn college en ik nippen aan onze thee, realiseer ik me hoeveel we samen hebben meegemaakt. Zoveel bewoners, zoveel verhalen. Soms schrijnend, soms komisch en altijd menselijk. En het mooie is, zelfs na al die jaren kunnen we er samen nog steeds om lachen, nadenken en leren. Want dat maakt dit werk ook zo bijzonder!