Afscheid van de zorg en een nieuw begin

Afgelopen zomer nam ik na bijna 29 jaar in de zorg afscheid van mijn collega’s en de bewoners in mijn verpleeghuis. Ik ben begonnen aan een nieuw avontuur. In deze blog blik ik terug op mijn laatste avond als verzorgende IG en kijk ik vooruit.

Maandag 28 juli 2025. Mijn laatste avond in de zorg, en dat doet pijn. Bijna 29 jaar heb ik met hart en ziel gewerkt bij Zorggroep Elde Maasduinen, locatie Antoniushof. Hier heb ik mijn opleiding gedaan en in al die jaren veel mogen leren. Ik heb veel collega’s zien komen en gaan, en voor veel bewoners mogen zorgen. Maar helaas lukt het lichamelijk niet meer om in de zorg te blijven werken. 

Na mijn laatste dienst ben ik eerst twee weken vrij, en dan begin ik als digicoach binnen dezelfde organisatie. Gelukkig blijf ik dus ook op Antoniushof komen.

‘Zo’n goede klik’

De laatste avond in dienst als verzorgende IG staat voor mij in het teken van afscheid nemen van de bewoners. Voor iedereen heb ik een leuk cadeautje, een kleinigheidje. Deur voor deur ga ik langs. Sommige bewoners worden emotioneel. Met moeite bedwing ik zelf mijn tranen.

Al eerder had ik verteld dat ik wegging. Eén bewoner was toen helemaal in tranen: “We hadden zo’n goede klik.” Tegen een collega zei ze huilend: “En nu gaat Debby weg. Ik ga haar missen. Maar ze heeft wel beloofd dat ze naar me zal zwaaien als ik op mijn balkon zit en ze door de binnentuin loopt.” Zeker weten dat ik omhoog zal kijken of ze er zit. Vol enthousiasme zal ik zwaaien.

De reacties dat ze me zullen missen en dat ik goed voor hen heb gezorgd, doen me goed. De cadeautjes worden leuk ontvangen. Van een aantal bewoners krijg ik zelfs een lieve kaart.

Sushi en een knuffel

Vanavond sta ik samen met mijn vaste collega’s ingepland, zonder invalkrachten – wat voor een laatste dienst erg fijn is. Dit niets ten nadele van de invalkrachten natuurlijk, want ik ben heel blij dat ze er zijn en ook dit zijn heel fijne collega’s. 

Vooraf had ik met een collega afgesproken dat we sushi zouden bestellen. Hier zijn we allebei dol op, dus sushi bestellen deden we vaker als we samen avonddienst hadden. Voor onze laatste dienst samen mocht de sushi daarom natuurlijk niet ontbreken.

Na het eten ga ik de rest van de bewoners langs. En dan, om 23.00 uur, zit het er echt op. Buiten geef ik mijn collega’s een knuffel en met tranen in mijn ogen rijd ik naar huis. Eenmaal thuis aangekomen word ik emotioneel incontinent en begin ik enorm te huilen.

Ik ga mijn werk enorm missen, vooral het zorgen voor en het contact met de bewoners. Een lang tijdperk komt ten einde. Maar waar de ene deur sluit, opent een andere. Ik weet zeker dat ik ook in mijn nieuwe werk als digicoach mijn plek weer ga vinden.