‘De volgende droombaan? Regiomanager bij een zorgorganisatie’

Op de Dag van de Verpleging 2025 willen we Gen Z (8 tot 20 jaar) enthousiast maken voor een baan in de zorg. Een inspirerend voorbeeld kan daarbij helpen! Dus vroegen we zeer gemotiveerde studenten, starters, doorgewinterde zorgprofessionals en zij-instromers: waarom hebben zij voor de zorg gekozen? Wat is tot nu toe hun mooiste of indrukwekkendste zorgervaring? Wat maakt voor hen dat de zorg elke dag anders is? Hoe zien zij hun toekomst in de zorg?

Stacey Semedo (25) is opgeleid tot verpleegkundige en nu clustermanager in een verpleeghuis.

Waarom heb jij voor de zorg gekozen?

“Ik was 16 toen ik van de middelbare school kwam en een vervolgopleiding moest kiezen. Alles in mij schreeuwde toen: de zorg! Omdat je als zorgprofessional mensen kunt helpen wanneer zij op hun kwetsbaarst zijn. Mijn moeder is ook verpleegkundige. Als klein meisje liep ik in het ziekenhuis soms met haar mee. Dat je als verpleegkundige heel erg nuttig werk doet, inspireerde mij enorm.

“Sinds ik mijn diploma mbo-verpleegkundige heb gehaald, heb ik in korte tijd grote carrièrestappen gezet. Ik begon na mijn afstuderen te werken in een ziekenhuis. Na drie jaar wilde ik mijn kennis en ervaring verbreden. Omdat de doorgroeimogelijkheden in de verpleeghuissector veel groter zijn dan in een ziekenhuis solliciteerde ik naar de functie hoofd weekend-avond-nacht in een verpleeghuis. Al snel werd ik daar coördinerend verpleegkundige en niet lang daarna promoveerde ik naar de functie teammanager. Inmiddels ben ik er clustermanager. Dat betekent dat ik samen met de teammanagers de verantwoordelijkheid draag voor één hele locatie van de zorgorganisatie.”

Wat is jouw mooiste zorgervaring tot nu toe?

“Voorheen zei ik altijd dat mijn eerste succesvolle reanimatie mijn mooiste ervaring in de zorg was. Maar ik realiseer me steeds meer dat iets heel kleins doen én terugkrijgen ervoor zorgt dat ik elke dag opsta om gemotiveerd naar mijn werk te gaan. Wat mij nu het meest bijblijft als ik naar huis ga, is als het me is gelukt een lach op het gezicht van een patiënt of collega te krijgen.

“We hebben in het verpleeghuis ouderen wonen die eenzaam zijn. Het zorgpersoneel is ontzettend druk, dus de zorg voor het welzijn van de cliënt kan dan maar minimaal worden geboden. Toen ik nog teammanager was, haalde ik regelmatig een bewoner op om even gezellig met mij op kantoor te zitten. Dan zette ik de radio aan terwijl ik wat mails verstuurde en daarna voerde ik met een kop koffie of thee een een-op-een-gesprekje met de bewoner. Dat gaf diegene het gevoel dat hij of zij wordt gezien.”

Waarom is voor jou de zorg elke dag anders?

“In een verpleeghuis wonen de bewoners bij jou in de organisatie, maar kom jij als zorgprofessional tegelijkertijd ook bij de bewoners thuis. Daardoor voelt iedereen als familie: de bewoners én de zorgmedewerkers. Doordat wij de bewoners vaak langere tijd meemaken, zien we dat wat wij ze kunnen bieden effect heeft op hun kwaliteit van leven. En dat verschilt per persoon. Je maakt ook elke dag andere emoties mee, van blijdschap omdat een cliënt na een revalidatietraject terug mag naar huis, tot verdriet omdat een bewoner is overleden.”