‘Ik kan mensen laten voelen dat ze worden gezien’

Op de Dag van de Verpleging 2025 willen we Gen Z (8 tot 20 jaar) enthousiast maken voor een baan in de zorg. Een inspirerend voorbeeld kan daarbij helpen! Dus vroegen we zeer gemotiveerde studenten, starters, doorgewinterde zorgprofessionals en zij-instromers: waarom hebben zij voor de zorg gekozen? Wat is tot nu toe hun mooiste of indrukwekkendste zorgervaring? Wat maakt voor hen dat de zorg elke dag anders is? Hoe zien zij hun toekomst in de zorg?

Esther Kieneker (24) is hbo-student verpleegkunde. Ze wil later het liefst werken in de geestelijke gezondheidszorg.

Waarom heb jij voor de zorg gekozen?

“Toen ik in groep 8 zat, wist ik al dat ik verpleegkundige wilde worden. Als iemand thuis ziek was, vond ik het leuk om voor diegene te zorgen. Een kopje thee brengen bijvoorbeeld. Op mijn zestiende ben ik naar open dagen van verschillende zorgopleidingen gegaan. Verpleegkunde sprak me nog steeds het meest aan. De spanning en actie op de IC of Spoedeisende Hulp van een ziekenhuis leken me gaaf. Na mbo-v ben ik nog hbo-v gaan doen en zo heb ik al in alle zorgsectoren gewerkt, behalve de gehandicaptenzorg.”

Wat is jouw mooiste zorgervaring tot nu toe?

“Dan denk ik terug aan de periode dat ik mensen met dementie begeleidde. Er was een mevrouw bij met wie ik een klik had. Ik moest vooral rustig bij haar zijn, want alles werd enorm langzaam in haar hoofd verwerkt. Op een dag dat het héél hard waaide, ben ik met haar in de auto naar een groot meer gereden. Natuurlijk heb ik getwijfeld of we dit moesten doen, maar na overleg met collega’s zijn we gegaan. We hebben op een bankje gezeten, naar de gigantische golven gekeken, gelachen en een kop koffie gedronken. Dat ik iemand die zo vastzit in haar hoofd – en in haar huis – wat ontspanning kon bieden en haar zag opleven, vond ik heel bijzonder.”

Waarom is de zorg voor jou elke dag anders?

“Je werkt met mensen, en geen mens is hetzelfde. En je weet vooraf nooit hoe een dag loopt, dus je moet snel kunnen schakelen. Is iemand in de thuiszorg gevallen, dan moet je daar je zorg op aanpassen. Gaan bij een ziekenhuispatiënt de vitale waarden opeens hard achteruit, dan moet je daarop reageren. In de ggz kan een cliënt bijvoorbeeld opeens heel boos of verdrietig worden. Of psychotisch. In mijn huidige werk in de ggz heb ik een serieus gesprek met iemand over de dieptepunten in het leven en een uur later spelen we een potje tafeltennis en maken we grapjes.

“Inmiddels spreken heel andere dingen in de zorg mij aan dan toen ik zestien was. Het belangrijkste wat ik over mezelf heb geleerd en wat ik belangrijk vind in het vak is dat ik mensen kan laten voelen dat ze worden gezien. In het ziekenhuis heb je actie, maar die heb je in de ggz ook. Je hebt er te maken met wisselend gedrag en de emoties kunnen van 0 naar 100 gaan. Je bent altijd alert en voorbereid op acute situaties. Maar dat vind ik juist zo leuk aan dit werk. Het geeft een beetje een rush.”