Wanneer komen er vaste krachten voor de ggz solliciteren?

Mijn cliënt kijkt me aan. Ogen vol angst. Hij vraagt: “Ben je er voor mij?” Niet in woorden, maar in gegrom. Want praten kan hij niet.

Zijn hand grijpt mijn haar vast. Hij trekt. Ik ben één van zijn vaste gezichten op de dagbesteding. Toch merk ik: hij voelt zich niet veilig. “Ik ben er voor je jongen”, fluister ik. Hij begint te huilen. Huilen van angst. Want ja, ik ben er nu, maar afgelopen week wist hij dat niet.

Het is zomer. Dan worden er veel flex- en uitzendkrachten ingezet. Allemaal met goede bedoelingen. Maar een vast gezicht, dát is in deze doelgroep onmisbaar: cliënten met een ernstige meervoudige beperking en moeilijk verstaanbaar gedrag. Dat vraagt veel van de begeleiding. Een vast gezicht is daarom heel belangrijk, omdat wij de cliënten door en door kennen. Wij weten wat ze bedoelen bij elke grimas of gil. 

Ik draai extra diensten, zodat mijn cliënt zich veilig voelt. Een onbekende invalkracht doet ongetwijfeld zijn best, maar kent deze jongen niet. Hoe gaat dit bij andere cliënten, vraag ik me af.

Volhouden

Van alles raast door mijn hoofd. We moeten zo lunchen, het dagprogramma wacht. Hoe houd ik dit vol? Ik maak me rustig los uit de greep van mijn cliënt en blijf herhalen: “Ik ben er voor je.” We sluiten dit onderdeel positief af.

Ik neem een moment voor mezelf. De tranen stromen. Ik kan niet meer.

Deze jongen is een voorbeeld van al mijn cliënten. Het is mijn werk, maar het is hún leven. En dan komt de grootste vraag… Vandaag was ik er voor hem, maar wie is er morgen voor hem? Wanneer komen er vaste krachten bij ons solliciteren? Niet voor mij. Maar voor hén.