Vier het leven

“Ik ga naar de polikliniek." Ik was gealarmeerd. Het verbaasde me. Voor zover ik wist had hij geen controleafspraak. Ik bezocht hem periodiek om te helpen monitoren op gezondheidsproblemen. Hij had de neiging de signalen dat het niet goed ging te negeren. Het gebeurde niet vaak, eigenlijk nooit, dat hij zelf bij de huisarts - laat staan een specialist - aan de bel trok. Als hem gevraagd werd hoe het ging, was het antwoord steevast: “Goed hè.”

Denkend aan positieve gezondheid, is hij de eerste die in mijn gedachten komt. Hij leefde al lang volgens de principes van ‘positieve gezondheid’, voor Machteld Huber haar concept presenteerde.

Hij was al jaren ziek, ernstig ziek. Vanaf het begin was de prognose slecht. Het was 12,5 jaar geleden dat hij de diagnose kreeg die de bodem onder zijn voeten deed verdwijnen. De diagnose die zijn wereld op zijn kop zette en die al zijn hoop op een toekomst, wat voor een toekomst dan ook, ineens van tafel veegde. Die 12,5 jaar was de reden dat hij de polikliniek bezocht. Hij ging trakteren om zijn leven te vieren, om verpleegkundigen en artsen op de polikliniek te bedanken voor alle goede zorg de afgelopen jaren. Zonder hen hadden hij en ik die dag niet aan zijn keukentafel gezeten. Nog krijg ik kippenvel van het gegeven dat hij de periode van ziek zijn kon zien als een jubileum dat hij kon vieren, maar ook als ik me realiseer hoe zijn leven er na 'de dag' uit heeft gezien. Hoe hij met zijn ziekte omging en hoe hij zijn leven heeft ingericht. Dit alles met een bewonderenswaardige veerkracht.

Werken deed hij al lang niet meer. Tenminste, geen betaald werk. Vlak na de diagnose werd hij afgekeurd. Dit betekende niet dat zijn dagen gevuld waren met leegte. Integendeel. Hij is boos geweest, verdrietig, heeft zich afgesloten en risico’s genomen. Het veranderde niks aan het gegeven dat hij nooit oud zou worden. Hij ontwikkelde zijn creatieve kant en maakte de mooiste dingen. Hij was ook handig, altijd al geweest. Hij zette zich in voor familie, vrienden en kennissen, maar ook voor de gemeenschap en het verenigingsleven.

En zijn gezondheid? Daar sprak hij niet graag over. Het ging altijd “goed hè”. Hij had het graag over wat wel kon. In de loop der jaren leerde hij de grenzen van zijn lichaam kennen. Wat betekende dat hij regelmatiger leefde, rust nam wanneer zijn lichaam daar om vroeg. Hij maakte periodes door waarin hij flinke terugslagen kende. Meer dan eens balanceerde hij op het randje van de dood. Steeds krabbelde hij weer op. Nu, jaren na zijn overlijden, kom je in zijn omgeving herinneringen aan hem tegen. Tastbare herinneringen, die hij mogelijk niet achter had kunnen laten als het leven hem niet zo beet had genomen, als hij minder veerkrachtig was geweest. Tastbare herinneringen die hij maakte in zijn ‘geleende tijd’.

Pauline Arts werkt als wijkverpleegkundige bij ZZGzorggroep. Daarnaast volgde ze het leertraject 'Ambassadeurs voor de wijkverpleegkundige' van de vakgroep Wijkverpleegkundigen van de afdeling V&VN Verpleegkundigen Maatschappij & Gezondheid.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.