'Corona zit nog dagelijks in mijn hoofd’ (slot)

Verpleegkundige in de wijk Talitha (38) blijft na de coronajaren last houden van een schuldgevoel. Heeft ze in die periode mogelijk kwetsbare ouderen besmet en zijn sommigen van hen door haar overleden? Ze zoekt steun bij een coach en besluit haar ervaringen op te schrijven en te delen. Lees haar verhaal in zeven gastblogs, dat begint in de eerste maanden van 2020. In deze laatste aflevering: 'Ik wil weer "normaal" in het leven staan.'

Het is inmiddels drie jaar later. Drie jaar na die eerste onzekere periode waarin door het coronavirus Nederland op slot ging, maar ik moest blijven werken. Ik had immers een essentieel beroep. Waarom ben ik nog steeds zo bang om anderen, vooral kwetsbare cliënten, met het coronavirus te besmetten? 

Er zijn in het eerste coronajaar zoveel besmettingen geweest, zoveel tegelijk, en vijf van mijn cliënten zijn hieraan overleden. Allemaal in een periode van een aantal weken. 

De laatste tijd denk ik hier veel over na: wat maakt dat ik begin dit jaar, toen twee collega’s covid bleken te hebben en een paar verkouden collega’s negatief testten, nog steeds zo heftig reageerde? Waar zit het pijnpunt, het pijnpunt waardoor ik word getriggerd? Als ik er goed over nadenk, kom ik tot de conclusie dat het in de besmettelijkheid zit. Ik ben nog steeds bang om zelf besmet rond te lopen zonder klachten en dus onbewust een ander ziek te maken. Als daarna zou blijken dat ik positief ben geweest, zou ik me daar enorm schuldig over voelen.

Als ik ’s morgens opsta en mijn neus moet ophalen – wat iedereen weleens heeft – is nog altijd het eerste wat ik denk: ben ik verkouden of heb ik covid? Moet ik een coronatest doen? Zijn de meiden snotterig, dan test ik ze niet omdat ik ze niet wil belasten met de nog altijd voortdurende gevolgen van de pandemie (tenzij ik een goede reden heb om ze wel te testen). Maar ik denk wel de hele tijd: was als ze wel positief zijn?

Doodnormale verkoudheid

Hier ergens moet de basis van mijn aanhoudende angst liggen: het feit dat je in dat eerste coronajaar nog niet de zekerheid had of je gewoon verkouden was, of covid had. Die angst is in elk geval in oktober 2020 in mijn hoofd gaan zitten. En nu moet ik proberen om het los te laten. Daarom ben ik samen met een psycholoog begonnen om bovenstaande gevoelens onder handen te nemen.

Ik wil weer ‘normaal’ in het leven staan en me niet meer getriggerd voelen door een hoestprikkel of de angst dat ik cliënten kan besmetten, al is het met een doodnormale verkoudheid. Natuurlijk kunnen zij daar ook flink ziek van worden, maar ik moet weer leren accepteren dat dat de ‘normale’ wereld is.

Dit was het zevende en laatste deel van deze serie gastblogs.

Lees hier deel 1: Het land gaat op slot, maar Talitha moet blijven werken.
Lees hier deel 2: 'Ik voelde me dapper, maar ook angstig en onzeker.'
Lees hier deel 3: Talitha heeft lichte keelpijn na een huisbezoek aan een cliënt.
Lees hier deel 4: 'Die eenzaamheid vond ik enorm heftig om te zien.'
Lees hier deel 5: Dierbare cliënten sterven aan covid.
Lees hier deel 6: 'Moeilijk om ervaringen te delen met collega's.'