Terwijl jullie zorgen.. 'Carlosmomentjes'

Serie: Sonja’s werk voor en achter de schermen

‘Wat dóe je nou eigenlijk precies voor ons?!’ Die vraag krijgt directeur Sonja Kersten regelmatig van V&VN-leden. Daarom opnieuw: een blik in de agenda van Sonja.

Ik hoorde een prachtig verhaal op de nieuwjaarsreceptie van alle eerstelijns beroepsorganisaties, eerder deze week in Den Haag. Als ik zeg ‘Carlos-moment’ weten sommigen van jullie misschien al waar het over gaat. Spreker was Jaap Bressers, die als jonge vent in één seconde z’n leven volledig zag veranderen toen hij 10 jaar geleden op vakantie in Portugal in zee dook en keihard terecht kwam op de bodem. Hij voelde direct dat hij niets meer kon. Lag met z’n gezicht naar beneden in het water en dacht: ‘Dit is het einde’.

Gelukkig werd hij door een golf omgerold, zodat hij weer lucht kreeg, en hij spoelde aan op het strand. Hij kwam bij op de IC van een Portugees ziekenhuis, waar niemand hem leek te begrijpen of communiceerde. Hij schreeuwde het letterlijk uit van ellende, maar niemand deed iets, behalve dan z’n vitale functies checken. Tot die ene verpleegkundige… Carlos. Ook Carlos sprak geen Nederlands, en hij kon evenmin veel zeggen over de blijvende gevolgen van het ongeluk (een hoge dwarslaesie). Maar – zo vertelde Jaap Bressers – hij deed één ding: kwam naar hem toe, legde een hand op z’n schouder, en zei : ‘It’s okay’. Alleen maar dát. ‘It’s okay’. (De zaal was ademloos… op dit punt in het verhaal zaten volwassen mannen te huilen…)

‘Die man heeft m’n leven gered,’ zei Jaap. Hij noemde het zijn ‘Carlos-moment’ en hij vroeg aan de zaal hoe dat nou kon, wat maakte dat Carlos deed wat anderen níet deden. Het antwoord was (inderdaad): empathie. Heel simpel: er zíjn als het nodig is. Ook al heb je geen antwoorden en kun je geen uitzicht bieden.

Het was natuurlijk geen toeval dat het juist een verpleegkundige was die dit deed. Verpleegkundigen en verzorgenden zijn op de meest kwetsbare momenten in de nabijheid van mensen die bang zijn, lijden, verward zijn. Hoe belangrijk is het om dán het verschil te kunnen maken, soms met hele kleine dingen zoals een hand op de schouder en de woorden ‘it’s okay’.

Voor het nieuwe jaar wenste Jaap ons ‘veel Carlos-momentjes’. Ik hoor graag die van jullie! Zelf kan ik - terugkijkend - gelukkig veel van dat soort momenten noemen, maar ik heb voor nu vooral een Carlos-wens: laten we als verpleegkundig specialisten, verpleegkundigen en verzorgenden er sámen ‘zijn’ voor iedereen in Nederland die dat zo hard nodig heeft. Laten we samen blijven optrekken en één krachtige stem van en voor de grootste beroepsgroep in ons land laten horen. Juist in een tijd waarin de druk groot is door personeelstekorten, terwijl de vergrijzende samenleving om meer zorg vraagt. Thuis, in de GGZ, op de spoedeisende hulp, in het verpleeghuis en op al die andere plekken waar jullie dag in dag uit Carlossen zijn! V&VN verbindt bewust álle verpleegkundigen en verzorgenden, om betere uitkomsten voor patiënten te kunnen realiseren. Ik ben trots op onze vereniging en op jullie, op wat we samen bereiken. In 2018 op naar de 100.000!

Dit nieuwsartikel is per december 2019 overgeplaatst van de oude website van V&VN naar de vernieuwde website. Eerder geplaatste reacties komen hiermee te vervallen. Wil je reageren op dit artikel? Praat verder op social media.