De tweede golf: 'Het piept en kraakt'

“Als ik opsta ben ik een hele Piet, maar als ik even op en neer loop is Piet wel weg”, vertelt hij. Het is begin oktober. De tweede golf van het coronavirus zwelt met de dag aan. Hij heeft geen klachten, hoest niet, niest niet, is niet benauwd en kan zich niet voorstellen dat hij het coronavirus heeft.

Hij zit rustig op de bank en vertelt dat hij eigenlijk alleen heel moe is na de allerkleinste inspanning. Ik meet de zuurstof in zijn bloed: 81%, waar tussen de 97% en 100% normaal is.

Weinig zuurstof

Hij is de derde cliënt deze ochtend bij wie dit echt veel te laag is. Voor de derde keer deze ochtend bel ik de huisarts. En voor de derde keer deze ochtend heb ik dezelfde assistente aan de telefoon met alweer dezelfde boodschap.

Het beeld herken ik van de eerste golf. Mensen met veel te weinig zuurstof in hun bloed die zich niet benauwd voelen, niet naar adem happen en gewoon, ogenschijnlijk rustig, een gesprek kunnen voeren. Mensen die van het ene op het andere moment ontzettend ziek zijn. Mensen die enkele dagen stabiel lijken, waarbij er opeens geen houden meer aan lijkt.

Veeleisend en ongeduldig 

Toch is er ook veel anders: van de ene op de andere week merk ik dat de gehele zorg onder druk staat. Het piept en kraakt. Als regionaal coronateam kunnen we niet langer alle zorg die zich aandient, innemen. We hebben gewoon niet genoeg collega’s. We krijgen meer cliënten aangeboden dan we aankunnen.

Er volgen moeizame gesprekken met ziekenhuizen, huisartsen, wijkverpleegkundige teams, cliënten en familieleden. We merken ook dat mensen veeleisender zijn, ongeduldiger, klaar zijn met corona, niet langer geloven in corona. Positief geteste mensen weigeren zich soms zelfs aan de quarantainemaatregelen houden.

Het klopt: quarantaine is beslist niet makkelijk. Het kan iemands leven volledig op zijn kop zetten, maar de gevolgen voor anderen kunnen zo verstrekkend zijn. Het coronavirus krijgt dan meer en meer de kans om zich heen te slaan met alle, soms destructieve gevolgen, van dien.

Puzzelen

Die middag spreek ik een verpleegkundige uit het ziekenhuis. Een patiënt van haar kan naar huis als de zorg thuis geregeld is. Zij heeft het bed keihard nodig om weer nieuwe patiënten op te kunnen nemen. Hoe we ook puzzelen in de planning, er is gewoon geen ruimte te vinden. We kunnen haar niet verder helpen. Even delen we onze machteloosheid, terwijl die tweede golf ernstig zieke mensen in alle sectoren van de zorg steeds verder aanzwelt.