De rollen omgedraaid

“Oh nee, er zitten twee mensen op dat bankje. Kijk, recht voor de volière.” Ik zie mijn wijzende vinger lichtjes trillen terwijl ik hem voor me uitstrek. “Die gaan natuurlijk kijken hoe angstig ik ben, zo meteen daarbinnen!”

Het is vrijdagmiddag en we hebben net de sleutel van de grote vogelkooi opgehaald. Iedere week verzorg jij daar de vogeltjes. Grappend had je tegen de medewerkster die de sleutel beheert gezegd: “Normaal gesproken kom ik alleen op donderdag, maar zouden wij nu ook eventjes de volière in mogen? Ik heb hier namelijk een patiënt die dringend hulp nodig heeft.” Je knipoogde lachend naar me. “Nee hoor, geintje, dit is mijn behandelaar, die heel bang is voor vogels. Ze heeft therapie gehad en nu wil ze proberen of het lukt om met mij samen tussen onze kanariepietjes te staan.”

Het klopt precies wat je zegt. Al zolang ik me kan herinneren ben ik als de dood voor vogels. Het maakt niet uit hoe groot of klein ze zijn; zodra ik maar enig gefladder zie, maak ik me uit de voeten. Maar sinds de psycholoog van de afdeling met één EMDR-sessie (therapievorm voor mensen die last hebben van traumatische ervaringen) mijn spanning heeft doen dalen, weet ik ineens dat ik dit durf.

Het voelt goed om dit samen te doen, ook al ken ik je nog niet zo lang. Sinds een paar maanden ben je bij ons opgenomen. Niet omdat je daar zelf zoveel behoefte aan had, maar omdat de rechter heeft bepaald dat het moest. Al jaren worstel je met de wereld om je heen. Anderen toelaten in je leven vind je misschien wel het moeilijkste dat er is. Toch voel ik dat er inmiddels een voorzichtig vertrouwen tussen ons is ontstaan.

Vandaag zijn de rollen omgedraaid. Als een volleerd hulpverlener loods jij me door mijn angst heen. “Je moet je niet druk maken om die mensen op dat bankje. Ik doe gewoon alsof ik jou een rondleiding door de volière geef. Daar is niks geks aan, toch?” Ik knik opgelucht. Nadat je nog een laatste keer bij me hebt gecheckt of ik het écht zie zitten, gaan we samen de kooi in. Iedere stap die je zet, benoem je en je vertelt me precies wat de vogeltjes doen en waarom. “Kijk, als ik hierheen loop, vliegen ze weg. Ze doen echt niks, zie je?” Door jouw geruststellende woorden ben ik geen moment bang.

Helemaal hyper arriveer ik terug op de afdeling. “Ik heb het gedaan, wij zijn samen in de volière geweest!” Enthousiast vertel ik een collega het hele verhaal, terwijl jij naast me staat. “Vandaag was ik even haar behandelaar in plaats van andersom,” zeg je trots. “Want iedereen heeft weleens hulp nodig.” En terwijl je opnieuw naar me knipoogt, besef ik dat ook jíj vandaag iets heel waardevols hebt geleerd.