Een mangomoment zorgt voor een glimlach van oor tot oor

Verpleegkundige Wilma maakt op de Acute Opname-afdeling vaak bijzondere dingen mee. Als mensen moeilijk nieuws te horen krijgen kun je je als zorgprofessional soms machteloos voelen. Maar een klein gebaar kan dan van grote waarde zijn.

Vanmorgen heb ik kennisgemaakt met een ontzettend moedig en sterke vrouw. Ze is trotse oma (69 jaar) van vier kleinkinderen, waarvan de oudste zeven jaar is en de jongste twee. Zelf heeft ze met haar man drie zonen waarmee ze nog niet lang geleden om de tafel heeft gezeten voor een goed gesprek: “Mijn mannen hebben aangegeven dat mijn leven geen lijdensweg moet worden; voor hen hoef ik niet te blijven”.

Mevrouw is opgenomen met een ileus, ten gevolge van een dikke darmtumor. Er zijn uitzaaiingen en haar conditie laat een operatie niet meer toe. Tijdens een eerdere opname hebben ze een stent geplaatst in de darm, zodat deze nog wel doorgang had, maar nu lijkt het erop dat de tumor sterker is dan de stent. De darmafsluiting geeft veel buikpijnklachten en ook is mevrouw erg misselijk. Ze vecht ertegen: “Ik heb altijd zo enorm gevochten en dan is nu het einde nabij? Ik kan het niet bevatten. Ik wil leven! Ik wil genieten van mijn kleinkinderen!” Ze vecht tegen haar tranen. De arts heeft uitgelegd dat de behandelopties nihil zijn; er zou eventueel een nieuwe stent geplaatst kunnen worden, maar de vraag is wat het nog oplevert aan kwaliteit van leven. Hij wil dit graag bespreken met haar en haar familie.

De moed zakt me in de schoenen wanneer ik de echtgenoot moet bellen om naar het ziekenhuis te komen voor dit gesprek. Ik leg hem de reden uit en hoor hem hakkelend vertellen dat hij de kinderen gaat bellen. Niet veel later zegt mevrouw ontzettend dorst te hebben. Niets per os (NPO) is er afgesproken, omdat het anders de misselijkheid kan verergeren met overgeven tot gevolg. Ook een afloopsonde via de neus naar de maag ziet ze niet zitten; dat gaf een erg traumatische ervaring tijdens een vorige opname. Ze vertelt: “Ik heb me zo goed aan het dieet gehouden. Ik had alles gemalen en licht verteerbaar. Met het warme weer van de afgelopen dagen nam ik maar weer een waterijsje, heerlijk! Nu heb ik het gevoel dat ik alles voor niets heb gedaan.” Tegen de afspraak in, maar overtuigd van het feit dat je op elk moment uit het leven moet kunnen halen wat er in zit, haal ik een glas vol met ijsblokjes en een beetje water, waarop ze van oor tot oor gaat glunderen. Dit mangomoment maakt mijn dag! Ik geniet van hoe blij ze hiervan wordt en samen lachen we even op deze dag vol met heftige emoties.

In het gesprek met de arts, niet veel later op de ochtend, vertellen haar mannen dat ze haar zo ontzettend moedig vinden en dat ze achter haar besluit staan om geen onderzoeken en pijnlijke behandelingen meer te laten doen; het is goed geweest. Ze zijn trots op haar! Ze wil graag naar huis en alles hiervoor wordt in het werk gesteld. Terminale thuiszorg wordt geregeld en contact met haar huisarts wordt gelegd om de zorg over te nemen. Materialen en medicijnen worden besteld, een overdracht naar de thuiszorg wordt geschreven en de nodige administratie wordt verricht. Dezelfde dag brengt de ambulance mevrouw om vijf uur naar haar liefdevolle thuis, waar ze in haar eigen omgeving haar dappere gevecht mag gaan loslaten; ik heb ontzettend veel respect voor deze moedige keuze!

Wilma Koops is 39 jaar en al 17 jaar werkzaam als verpleegkundige, waarvan de laatste 6 jaar op de Acute Opname afdeling van het Medisch Spectrum Twente in Enschede. Naast de zorg heeft ze een passie voor schrijven. In haar blogs komen beide liefhebberijen samen en neemt ze ons mee in de persoonlijke gesprekken, gebeurtenissen en ervaringen die zij als verpleegkundige heeft.

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.