Corona? Nee, gewoon een beetje verkouden!

“Er moet ook gewoon gewerkt kunnen worden”, zegt ze. Ik ben verbijsterd. Tegenover me zit een vrouw met een leidinggevende functie in een groot bedrijf. Ruim anderhalve week eerder begon ze wat te niezen en te snotteren.

Ze is gewoon alles blijven doen wat ze normaal ook deed, heeft niemand gewaarschuwd en zich niet laten testen. Tot de huishoudelijke hulp van haar vader bijna een week later aan de bel trok. Of ze wist dat haar vader hoestte en niesde? Dat was haar bekend en deed ze zelf ook al een week.

Ophef om niets

Ze zou hem wel aangestoken hebben. Onvermijdelijk als je bij elkaar in huis woont. Daarna is het balletje gaan rollen. De huishoudelijke hulp wilde voor ze weer bij hen thuis zou komen, eerst zeker weten of ze allebei geen corona hadden. Toen lieten ze zich maar testen. Eigenlijk vond ze het onzin. Een hoop ophef om niets.

Een dag later heeft de huisarts ze allebei getest. Toevallig op de dag dat haar vader wekelijks gaat borrelen met zijn vrienden. Om toerbeurt bij een van de mannen thuis. Dit keer zou dat bij haar vader zijn. De huisarts drukte ze op het hart om in quarantaine te gaan: geen bezoek ontvangen en binnenblijven. Ze hebben de vrienden laten weten dat het niet bij hen thuis kon. En zelf bleven ze natuurlijk binnen. Nou ja, bijna dan.

Frisse neus halen 

Het was maar een klein stukje lopen naar de vriend waar de vervangende borrel was. Gewoon achterom, paadje door, maar een paar minuten lopen en weer naar binnen. Veilig, toch? En zeg nou zelf: een frisse neus halen, dat is toch lekker?

Het was een gezellige avond. Praten, lachen, kaarten en een sigaartje erbij. Ze gunde het haar vader. Hij lijdt aan dementie, geniet van die avonden en is gehecht aan de structuur.

Een griepje

En toen, de dag erna, volgde de uitslag van hun coronatest. Allebei positief. Jeetje, hoe had ze dit nu kunnen weten?! Ze voelde zich niet eens zo heel erg ziek. “Waarom hebben jullie je niet eerder laten testen?”, vraag ik. “Er moet toch ook gewoon gewerkt kunnen worden. En als je met deze klachten al thuisblijft... Het leek gewoon op een griepje”, zegt ze.

De vrienden van haar vader, stuk voor stuk mannen in de risicogroep, die waren nog niet geïnformeerd. Ze had niet aan hen gedacht bij het contactonderzoek.

Terwijl ik met de zorg voor haar vader bezig ben, belt ze een van zijn vrienden op. “De schrik zat er wel in aan de andere kant van de lijn,” vertelt ze, “Maar gelukkig viel het wel allemaal wel mee.” De man aan de andere kant van de lijn was vanaf die ochtend alleen een beetje verkouden…