Annie als pleitbezorger voor de wijk

Het blijft een gek idee: een gastcollege geven in dezelfde ruimte waar ik zelf jaren geleden alles over verpleegkunde heb geleerd. In ‘mijn tijd’ stond er in die zaal geen wijkverpleegkundige met enthousiasme over het werken in de wijk te vertellen. Nu sta ik er met trots.

In het kader van de werkveldweek spreek ik alle eerstejaarsstudenten van de Hogeschool van Amsterdam toe. Samen met collega-ambassadeur Annamarie Valkema sta ik voor twee groepen van 200 studenten, een flinke nieuwe aanwas. We vragen de studenten op hun smartphone woorden in te typen waar zij aan denken bij wijkverpleging. Via een interactieve website tonen we de woorden op een groot scherm. ‘Verzorgen’ en ‘wassen’ springen er met koeienletters uit. Aan mij en Annamarie de opdracht om deze studenten binnen drie kwartier duidelijk te maken dat ons vak zoveel meer is dan dat! Gelukkig lukt dat, zo kunnen we aflezen uit de blij verraste gezichten.

Twee dagen later komt een eerstejaarsklas voor een werkveld-bezoek op mijn kantoor. Het liefst zou ik ze allemaal achterop de fiets meenemen de wijk in en hun mijn echte werkveld laten zien. Dat is uiteraard wat onhandig met 16 jongeren die allemaal met het openbaar vervoer zijn gekomen. Om deze nog redelijk blanco verpleegkundigen-in-opleiding toch snel een breed beeld te geven van wat ik zoal doe, heb ik een cliënte, Annie, uitgenodigd. Ik kom al ruim twee jaar bij Annie en we hebben een zeer goede band opgebouwd. Annie vertelt zelf haar verhaal.

Toen ik voor Annie begon te zorgen, begeleidde ik haar bij het meten en interpreteren van bloedsuikerwaardes. Ook maakte zij destijds een potje van haar medicatie. We leerden haar stap voor stap aan alles zelf te doen, omdat zelfstandigheid van cliënten een doel op zich is. Na enkele weken zorgverlening ontdekte ik een klein wondje op haar rechter onderbeen. Ik haalde de huisarts en onze wondverpleegkundige erbij, want met diabetes kan dit linke soep zijn. En inderdaad, de wonden verspreidden zich binnen de kortste keren over haar hele onderbeen. Het bleek een progressieve bacterie. Wij zaten er bovenop en hadden zeer korte lijnen met huisarts, de specialist, de familie en andere betrokkenen. Door een zeer fijne samenwerking en communicatie hebben we als team ervoor gezorgd dat Annie haar been kon houden. De wonden op haar been zijn inmiddels helemaal genezen en dat terwijl ze geen dag is opgenomen! Een prestatie waar wij als team nog steeds trots op zijn.

De studenten hangen aan haar lippen en liggen intussen ook dubbel van het lachen. Annie heeft namelijk een dik Jordanees accent en floept de ene na de andere one-liner eruit. Annie vertelt in geuren en kleuren wat wij allemaal hebben gedaan. Laat stoer de foto’s van haar wonden zien en kijkt me met een knipoog aan: “Hij was streng hoor. Ik moest meer gaan lopen van ‘m. Maar ja, hij heeft ze wel dicht gekregen”.

De bijzondere band die je als wijkverpleegkundige kunt opbouwen met een cliënt in de wijk is duidelijk overgekomen bij de studenten.

Dit nieuwsartikel is per december 2019 overgeplaatst van de oude website van V&VN naar de vernieuwde website. Eerder geplaatste reacties komen hiermee te vervallen. Wil je reageren op dit artikel? Praat verder op social media.