Mijn gevoel van eigenwaarde, een column

Mijn gevoel van eigenwaarde, door Liesbeth Rietveld.

Doelbewust loop ik door de passage van het ziekenhuis, een bekertje koffie van de Albert Heijn to go in mijn hand. Een stukje lopen tijdens de pauze van mijn werkdag. “Ze is het echt, zie je dat Joost”, en ze geeft haar man een por. “Sjonge Liesbeth, dat we jou hier nog eens tegen komen. We hebben nog regelmatig jouw naam laten vallen thuis” Ik kijk van hem naar haar en weer terug. Een meisje van een jaar of twaalf staat naast haar ouders. Haar lange haar, donkere kijkers zeggen me werkelijk niets! Koortsachtig werken mijn gedachten, wat herken ik? Zie ik kenmerken van een neurologische aandoening? Zullen ouders iets meer zeggen waardoor ik het gat in mijn geheugen op kan vullen?
Moeder Yvonne neemt het woord. “Wat waren we opgelucht toen je aan het eind van je werkdag zeker wel een half uur de tijd nam om met ons te praten. Je vertelde wat je zag, hoe we daar thuis mee om konden gaan, wat de dokter in de toekomst met ons zal bespreken. Wat bijwerkingen van medicatie zijn. Je begreep toen onze angst. We durfden nadat de artsen vertelden dat we naar huis mochten niet weg. Maar na jouw gesprek wel.” “U mag me toch even helpen, wanneer lag uw dochter bij ons op de afdeling? En waarvoor precies? U merkt wellicht dat ik echt even diep moet nadenken”. “Anne had toen ze twee jaar was voor de tweede keer een koortsstuip. De tweede keer was zo heftig. De artsen zijn toen begonnen met elke dag medicijnen. We zochten bij iedereen steun in die periode. We spraken veel met de verpleegkundigen die voor haar zorgden. Het gaat nu goed met Anne. Ze gebruikt geen medicijnen meer. We zijn hier voor familiebezoek.” Mag ik eens vragen? Waardoor kwam het dat u mijn naam nog wel eens liet vallen? Joost antwoordt hierop; “dat is geen moeilijke vraag. Weet je, Yvonne zag het toen echt niet zitten om met ontslag te gaan. En precies op dat moment ging jij in gesprek, je ging letterlijk bij ons op de kamer zitten, je nam de tijd. Je was eerlijk ook toen je geen antwoord op een vraag had. De manier waarop jij zorgde dat wij er weer vertrouwen in kregen, zijn we niet vergeten. Je ging zelfs later naar huis omdat je met ons in gesprek was. Jouw stukje aandacht hebben we enorm gewaardeerd, hopelijk werk je nog steeds op die manier!”
Ik loop verder, ik kan mij totaal niets herinneren van het betreffende gesprek. Maar het laat zien hoe belangrijk wij als verpleegkundigen zijn voor de ouders van de aan onze zorg toevertrouwde kinderen! Mijn gevoel van eigenwaarde als verpleegkundige én als mens is, voelen dat ik waarde heb voor dit kind, deze ouders. Deze ouders zeggen ook jou: “verpleegkundige, jouw gevoel van eigenwaarde is, voelen dat jij waarde hebt voor mij!”